گل سرخ

ای گل سرخی که روزی ، مهر خود بر جان نهادی

گرچه خود در بستر درد ، گشته پرپر تا فتادی

هر پرت اما گلی شد ، باغ میهن گل تو دادی

وقت آن شد تا که گلها ، از تو این دم کرده یادی

اهلی