نگفتم من خدا حافظ
شکست این دل ندیدم روی ماهت
که رفتی مانده ام من چشم براهت
شکست جانم که نشنیدم صدایت
صدای ناله رفتن و آهت
تو رفتی من به زندان ماندم اما
ندانستم گناهم یا گناهت
پر از اندوه و غم هست سینه من
پر از دردم و درمانم نگاهت
تو عمری بوده بر من تکیه گاهم
دلم خون شد نبودم تکیه گاهت
تو رفتی گرچه مهرت ماندگار است
تو را دارم و مانم در پناهت
شکست این دل ندیدم روی ماهت
نگفتم من خدا حافظ براهت
ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) دیماه ١٣٩١
اثر نقاش اسپانیایی خوان لوچنا ، برای یادبود همه مادربزرگ ها وپدربزرگ هائی که در اثر کرونا و بدون خداحافظی از نوه های خود فوت شده اند
コメント