منیژه نصرالهی (منزویان )

منیژه نصرالهی (منزویان ) - منیژه ، نصرالهی ، نبوده یک فدایی نبوده یک مجاهد، نه اهل پادشاهی نبوده در سیاست ، نه اهل خودنمایی نه او گرفته در دست ، قلم و یا سلاحی کجا از او خطایی ، چو بوده او بهایی نبوده گر مسلمان ، چرا شود گناهی چرا نبوده از او ، نوشته یا صدایی و رنگ زندگانی، نه سبز و سرخ، سیاهی چرا نشسته گمنام ، به بند ناروایی و هر که بوده انسان ، به او کند نگاهی شویم دوباره همره ، در این ره رهایی چو میرود جدایی ، فقط به کوره راهی منیژه ، نصرالهی ، نشسته تا بیایی که عمر او هدر شد ، به چاهی از تباهی ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) آبان ۱۳۹۱ همه زندانیان سیاسی را دریابیم، و نامشان را زمزمه کنیم، چه پر آوازه چه گمنام منیژه نصرالهی حدود ۶۰ سال سن دارد و ساکن شهر سمنان است. وی ابتدا در ۲۷ خردادماه ۱۳۸۸ توسط اداره اطلاعات سمنان بازداشت شد. مقارن بودن بازداشت وی با دستگیری‌های بعد از انتخابات ریاست جمهوری ابتدا نام وی را بر سر زبان‌ها انداخت، ولی پس از آنکه مشخص شد منیژه نصرالهی فقط به دلیل اعتقادات مذهبی بازداشت شده از فهرست پیگیری بازداشت‌شدگان در پیوند با جنبش سبز حذف و دیگر صحبتی از سرنوشت وی نشد. منیژه نصرالهی پس از مدتی به قید وثیقه آزاد و سپس به اتهام تبلیغ علیه نظام و عضویت در تشکیلات غیر قانونی بهایی به سه سال و هشت ماه حبس تعزیری محکوم شد که این حکم به رای دادگاه تجدید نظر استان سمنان به سه سال حبس تعزیری تقلیل یافت. منیژه روز هشتم اسفندماه ۱۳۸۸ برای اجرای حکم به زندان سمنان فراخوانده شد، ولی پس از مدت کوتاهی از زندان سمنان به زندان اوین تهران تبعید شد و از آن زمان تاکنون دوران حبس را در کنار سایر بانوان زندانی سیاسی – عقیدتی زندان اوین می‌گذراند. اوین یادآور خاطرات‌‌ همان جایی است که وی چندین سال از عمرش را در دهه ۶۰ در آن گذرانده است. منیژه نصرالهی در طی بیش از دو سال و نیم که در زندان اوین محبوس است، همه سختی‌ها و مشکلاتی را که سایر بانوان زندانی متحمل شده‌اند از قبیل ممنوعیت ملاقات، عدم اعطای مرخصی، تغییر مکان، بهداشت و تغذیه نامناسب و... را تحمل ولی هیچگاه شکوائیه‌ای از وی در جایی منتشر نشده است (باید به موارد فوق، دوری مسافت سمنان تا تهران را هم اضافه کرد. همسر وی با کهولت سن هر هفته برای ملاقات با او به تهران می‌رود). هم‌بندیهای منیژه وی را دارای روحیه بالا، قوی و بسیار مستحکم می‌دانند که تحمل سختی‌ها را در راه عقیده‌اش لازم و لذتبخش می‌داند و احتمالاً به همین دلیل هیچگاه به شرایط نامطلوب زندان اعتراضی نمی‌کند.