غمخانه
من چه خوش راهی شدم در محفل مردانه ای
رفته بودم پر ز سودا چون به فحشا خانه ای
بیخبر از درد مردم خوش از آن پرواز خویش
همچو مرغی دل جوان کو پر کشد از لانه ای
دانه های زندگی گویی مرا در انتظار
پر کشیدم من به هر سو تا بجویم دانه ای
هر طرف موسیقی و رقص هر طرف برنامه ای
شاد و خوش بودم که دیدم سفره شاهانه ای
مهر و زیبایی زنها یادم آورد از بهشت
هر طرف گشتم گل مجلس شدم دردانه ای
مستی جانم مرا از خود چو بیخود مینمود
باده نوشیدم نهادم سر به روی شانه ای
با زنان و حوریان گشتم چو هر جا همنشین
گشته گرم گفتگو در عالم مستانه ای
این میان دیدم زنی گریان و پرسیدم چرا
او مرا گفت کی عجب نادان و بس پرچانه ای
گر چه بینی خود چو شمعی در درون باغ گل
بیخبر از رنج و سوز و مرگ هر پروانه ای
مادران در بستر مرگ ، کودکان بی آب و نان
خانه و کاشانه کو هر جا چو شد ویرانه ای
هر طرف بشکسته جانی پاک چو در دستی سیاه
درد و رنج مردمان هر یک شده افسانه ای
اعتیاد و فقر و بیماری و تیغ جهل و زور
بر گلوی این زنان دیدم چنان دندانه ای
مستی ام رفت من به جا با شرم و گفتم با خودم
من نگیرم دست خود هرگز دگر پیمانه ای
لحظه ای بر خود نظر کردم چو در یک آینه
قلبم آزرد چونکه دیدم آدم بیگانه ای
چون شدم آدم دمی با دردی از هم پیکرم
راهی صحرا شدم آواره چون دیوانه ای
هر دو دنیا هست چو در دستان نامردانه ای
گر رویم ما تا بهشت یابیم فقط غمخانه ای
ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) شهریور ۱۳۹۱
Comentarios