زنان سرزمینم

زنان سرزمینم.....

منم مردی که این دم شرم دارم بر جبینم

پیامی دارم این دم بر زنان سرزمینم

ببخش من را که با خاموشی و نادانی خویش

شدم ماری که پنهان و نهان در آستینم

به جای همرهی گردیده زنجیری به پایت

چه سودی گر نبودم من ندیدم همنشینم

چه خوشنودم که برپایی برای حق و دردت

تعصب کرده کورم تا که رنجت را نبینم

تو جنگیدی برای مهر و آزادی ز جانت

من افتادم به جانت در عوض ای نازنینم

دوای شهوت و دردم شدی من گشته خود درد

به خود گفتم که من مردم همینم من همینم

شدی کالا، شدی طعمه به چنگ مرد نامرد

کجا من مرد و انسانم اگر بر جا نشینم

ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) اسفند ۱۳۹۰