روز جهانی زن در بند زنان

زندان زنان نبود فقط یک زندان

همخانه مهر بوده اند همبندان

مراسم بزرگداشت 8 مارس، روز جهانی زن با حضور همه زندانیان سیاسی حاضر در بند زنان، روز جمعه 18 اسفند ساعت 20 برگزارگردید.

شیوا نظرآهاری مجری برنامه بود و رئوس برنامه را اعلام می کرد.

ابتدا توسط شنبم مددزاده حوادث این روز مرور شد و تاریخچه ای از 8 مارس گفته شد.

مهوش شهریاری از طاهره قره العین، زندگی و آثار آن برای حضار سخن گفت.

سپس نسرین ستوده قوانین و اشکالات آن در ارتباط با مسائل زنان در سالهای اخیر را بیان کرد و از ایرادات و ضعف این قوانین سخن گفت: طی سالهای اخیر قوانینی مربوط به تعدد زوجات، سنگسار و سن مسئولیت کیفری دختران و همچنین مجوز صدور گذرنامه از جمله قوانینی بودند که همچنان بلاتکلیف رها شده اند. مسکوت ماندن این لوایح، حقوق زنان را در وضعیت مخاطره آمیزی قرار می دهد که بعید نیست تمام دستاوردهای سه دهه مبارزه ی آنها را بی نتیجه کند. بنابراین طبیعی است که زنان در این خصوص سکوت اختیار نمی کنند.

حکیمه شکری از مادران پارک لاله گفت. او گفت: 8 مارس بهانه خوبی است تا از مادران عزادار یا پارک لاله، از زنانی که برای اعتراض به خشونت و باز تولید آن هم قسم شدند سخن گفته شود، ابتدا از الهام از مادران آرژانتین گفته شد، از زنانی که شمع روشن با عکس شهدای جنبش سبز را در دست داشته و دور آبنمای پارک لاله راه می رفتند و با مردم از خشونت های به کار رفته علیه اعتراضات مسالمت آمیز صحبت می کردند، سخن گفت. از خواسته مادران: درخواست محاکمه و مجازات آمران و عاملان جنایتها، آزدای بدون قید و شرط زندانیان عقیدتی و سیاسی و این که پس از اعدام زندانیان سیاسی در اردیبهشت 89 درخواست لغو مجازات اعدام هم به درخواستهای مادران افزوده شد، سخن گفت. در ادامه به تغییر نام مادران عزادار در آستانه یک سالگی و همزمان با

سپری شدن اولین سالگرد شهادت شهدای جنبش و انتخاب نام مادران پارک لاله بعنوان اولین میعادگاه زنان برای هم قسم شدن در اعتراض به خشونت برای ادامه مسیر اشاره شد. سپس از دستاوردهای مادران سخن گفت و عنوان شد مادران با تجمع هفتگی خود در پارک لاله و سایر پارکها، با حضور بر مزار شهدا، دیدار با خانواده های شهدا، زخمی و زندانیان سیاسی به مناسبتهای مختلف مصر به گرامیداشت یاد آنان و اطلاع رسانی هستند و تا آنجایی که می توانند تلاش می کنند یاد و خاطره شهدا و درخواست دادخواهی آسیب دیدگان، زنده نگه داشته شود. اعتراض به دستگیریها و ناعادلانه بودن دادگاهها و احکام صادره، فراموش نشود. مسئولین امنیتی و قضایی کشور را مخاطب اصلی خود قرار داده و با اعلام بیم از سیستماتیک بودن خشونتها تلاش می کنند تا از شدت خشونتها کاسته شده و تقاضای پاسخگویی را زنده نگه دارند. در خاتمه از آسیبهایی که در این مسیر نصیب مادران شد سخن گفت از ضرب و شتم ها، برهم زدن تجمع مادران، جلوگیری از تجمع بیش از دو زن در محوطه ی آبنما، جلوگیری از ورود زنان در عصر شنبه به داخل پارک، تهدیدات مکرر تلفنی، دستگیریهای پراکنده و چند روزه تا دستگیریهای وسیع 30 روزه و در نهایت عنوان شد علاوه بر همه اینها حدود 12 تن دستگیر و از یک تا چند ماه را در 209 گذراندند و پس از آن به حبس از 6 ماه تا 5 سال محکوم شدند که

مجموع محکومیت آنها به 25 سال می رسد.

در ادامه برنامه 2 تن از زندان زندانی به نامهای کبری بنازاده و مریم اکبری منفرد از تجربه های مادرانه زندانیان سیاسی در طول سه دهه اخیر صحبت کردند.

ژیلا بنی یعقوب به معرفی کمپین یک میلیون امضاء پرداخت، و از تلاشها برای تغییر قوانین تبعیض آمیز و جلوگیری از تصویب قوانین تبعیض آمیز جدید و دست آوردها و آسیب ها در این مسیر سخن گفت.

مهوش شهریاری و ژیلا کرم زاده دو شعر در ارتباط با زنان خواندند.

ژیلا کرم زاده ، شعر سروده خود با عنوان جنس مادر که در واقع شرح حال مادران پارک لاله بود را برای حضار خواند.

همه زن بودند

جنس مادر

سیاهپوش گرد هم

روز نیمکتهای ممنوع

درد، درد مشترک

آنکه میدانست بر کدامین گور بگرید

و آنکه نمیدانست

ضربه ها شلاق وار فرو می آمد

و سیلی دستهای آلوده

گونه هاشان را نوازش چندش آور

و آنان همچنان دور میزدند

میدان را

در سکوتی تلخ

مادران آرژانتین بودند

روسریشان سپید نبود

در این مراسم از خانمها، مهوش شهریاری با 20 سال حکم که به هنگام شنیدن حکم خود به قاضی مقیسه گفت: آقای قاضی اگر حکم اعدام می دادید با کلاس تر بود، فریبا کمال آبادی با 20 سال حکم که هنگام شنیدن حکم گفت: من در مدرسه هم همیشه نمره ام 20 بود، تجلیل شد که هر یک مدت 5 سال از حکم خود را گذرانده و پرسابقه ترین زندانی بند زنان محسوب می شوند.

همچنین از کبری بنازاده به واسطه گذراندن 4 سال حبس و مسن ترین زندانی سیاسی بند زنان و شبنم مددزاده به واسطه گذراندن 4 سال حبس و کم سن ترین زندانی سیاسی بند زنان تجلیل شد.

سپس زندانیان با دستهای حلقه شده سرود رهایی زن را خواندند و مراسم پس از حدود 2 ساعت با صرف چای و شیرینی با آرزوی آزادی و رهایی پایان یافت

زندان زنان

زندان زنان نبود فقط یک زندان

همخانه مهر بوده اند همبندان

سرد است و پتو نیست و گه یخبندان

درد است و دوا نیست کجا هست درمان

دورند ز کودکان و درد است هجران

دورند ز مهر مادری فرزندان

از شکنجه گر و قاتل و زندانبان

پر گشته ز ناکسان و از نامردان

از رنگ و نژاد و مذهبت کی پرسان

تک تک همه کافرند و هستند یکسان

توهین و تجاوز و شکنجه هر آن

هست هدیه از این جماعت بی وجدان

هست هدیه ولی به یکدگر از پاکان

انسانیت و مهر و وفا چون یاران

گردیده چو تکیه گاه به هم همدردان

در تک تک لحظه های درد و بحران

یک سوست شقاوتی که هست بی پایان

زنجیر به دست و پا و بر هر امکان

یک سوست شهامتی که مانم حیران

از تک تک این زنان که هستند انسان

یک سو تباهی است و مرگ و ویران

یک سوست حیات و افتخار در ایران

افسوس که مانده درد پاکان پنهان

ما نشسته در خانه ، زنان در زندان

ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) آبان ۱۳۹۱