جشن امردادگان
در چهره مرگ و درد و بیداد
جشنیست کهن به ماه مرداد
آمد چو فرشته امرداد
با هرچه سیاهی هست درافتاد
آورده به یادمان ز اجداد
از جان و خرد چو مژده ها داد
وان دم که سیاهی است ز بنیاد
از خاک امید به سینه بنهاد
گردیده زمین دوباره آباد
آورده ز جاودانگی یاد
آورده امید که گشته آزاد
پاکیزه دلان دوباره دلشاد
در چهره ناپاکی و بیداد
جشنی ست کهن هفتم مرداد
ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) مرداد ۱۳۹۰
جشن امردادگان , جشنی کهن از هزاران سال پیش, روز ۷ مرداد ماه هست برای گرامیداشت منش و کُنش یکی از فروزه‌های شش گانه خِرد و دانش فرمانروا بر فرارَوَند هستی. گرچه امُرداد در تقویم ایران باستان (سومین روز اَمرداد ماه در تقویم فعلی ایران) برگزار می‌شود. این جشن در روز همنام شدن روز و ماه اَمْشاسپند جاودانگی امرداد است که همواره در کنار اَمشاسْپَند رسایی خرداد، نگهبان آب و گیاه است.
خویش کاری امرتات ,امرداد , در جهان مادی که نگهبانی از گیاهان روی زمین و سرسبز و بارور نگاه داشتن آن‌هاست و نماد جاودانگی و بی‌مرگی و و شکست بیماری و گرسنگی به شمار می‌آید. گل ویژه این ماه, زنبق است. این جشن در باغ ها و مزرعه های خرم در دامن طبیعت یا کنار چشمه ها برپا میشد.
در راستای زمان, از امرداد بسادگی به مرداد یاد شده. گرچه مرداد مرگ و نیستی ست و امرداد, نقطه مقابل آنست.
مرداد به معنی نیستی و مرگ است اما وقتیکه حرف الف در اول آن قرار می‌گیرد آن را نفی می‌کند و به بی مرگی و جاودانگی، تغییر معنی می‌دهد.
خیام در نوروزنامه : مردادماه یعنی خاک، داد خویش بداد از بَرها و میوه‌های پخته که در وی به کمال رسد و نیز هوا در وی مانند غبار خاک باشد و این ماه میانه تابستان بود و قسمت او از آفتاب، مر برج اسد را باشد.
תגובות