تکیه گاه

تکیه گاه

در جدایی زندگانی گر که میگردد تباه

به که گردیم یکدگر را یاور و یک سرپناه

انتظار نابجا آرد گهی صد سوز و آه

گه جدا هست راه ما از هم جدا چون دیدگاه

میرویم گه راه خود را چون رفیقی نیمه راه

دوری از یاران نباشد گرچه گاهی دلبخواه

گه رسد وقت جدایی حاصل از یک اشتباه

گه شویم پرپر به دست ظالمان ما بیگناه

گر بیاید آن شب تار و سیاه و بی پگاه

پیشه سازیم مهر را تابیده همچون نور ماه

گر شویم روزی ز غم جویای حق و دادخواه

به که گردیم یکدگر را سرپناه و تکیه گاه

به که همره مانده با هم تا نگردیم رو سیاه

با خردمندی و همراهی بدانیم ره ز چاه

ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) خرداد ۱۳۹۱