باداباد

باداباد

دادی تو هر آنچه کشته بودیم بر باد

اما چه ابا اگر تو میگردی شاد

اندیشه مکن که گشته ایم ما آزاد

هرگز نرود خاطره ها ما را یاد

در عشق اگرچه هست ای بس ابعاد

خودبین چو شوی نبوده عشق از بنیاد

گاهی تو بری به اوج یار و همزاد

گاهی تو رها کنی که یارت افتاد

گه گشته تو از مهر و صفایش معتاد

گه پر ز شکایت و بنامی شیاد

در عشق کجا کسی بگردد استاد

با صبر و سازندگی گردد ایجاد

حاصل چو شود ز عشق عمری فریاد

عشقی که چنین است چه به باداباد

ا.ه.ل.ایرانی (اهلی) از زمانهای بس دوردست