ارژنگ

ارژنگ

هر روز به یاد یک دلیریم دلتنگ

امروز بیا که گشته یار ارژنگ

این دم همه آمدیم از این ظلم به تنگ

جان بر لبمان رسیده از این همه ننگ

قدرت چو فتاده دست مشتی دلسنگ

پر گشته ز خائن و پلید از هر رنگ

گه ساکت و گه نشسته بر جای چو لنگ

پنداشته خود جدا ز مردم و زرنگ

ارژنگ به پا خاست و افتاد به چنگ

در بند فتاد و همچنان است در جنگ

ارژنگ دلیر است و با روح قشنگ

در بند بجنگد همچنان شیر و پلنگ

باید که به پا شویم چه سود است ز درنگ

در بند فتاده اند بسی چون ارژنگ

ا.ه.ل ایرانی (اهلی) شهریور ۱۳۸۹

زندانی سیاسی ارژنگ داوودی از مهرماه ۹۵ تاکنون، حکم تبعید خود را بصورت قرنطینه در زندانهای زاهدان و زابل می گذراند. زندانی سیاسی ارژنگ داوودی بیش از ۱۶ سال از عمر ۶۶ ساله خود را در زندانهای مختلف دیکتاتوری ولایت فقیه، گذرانده و بیش از سه سال است که در زندانهای زاهدان و زابل به صورت قرنطینه در سلولهای انفرادی و به دور از زندانیان دیگر حبس شده است.

او در مهرماه ۹۵ پس از ۱۳ سال زندان در زندانهای بندرعباس، اوین و رجایی شهر، جهت تحمل حکم تبعید از زندان رجایی شهر به زندان زابل منتقل شد. او را سپس به زندان زاهدان (موسوم به کشتارگاه زندانیان) منتقل کردند.

آقای داوودی طی این مدت در یک اتاق نمور و تاریک و به دور از زندانیان دیگر محبوس و محروم از امکانات اولیه زندگی بود و در اعتراض به این امر در اسفند ۹۶ برای کمی آفتاب و هوا اقدام به اعتصاب غذا کرد.

در سال ۹۷، محمد خسروی رئیس زندان و معاون وی غلامرضا قدیر، او را پس از احضار به دفتر رئیس زندان، در حالیکه پابند و دستبند داشت، از بالای پله های طبقه دوم ساختمان به پایین پرتاب کردند. این امر منجر به شکستن هر دو پا، ضرب دیدگی کتف و کمر وی شد. به طوری که تا پایان عمر، توان حرکت و راه رفتن بدون عصا و واکر را ندارد.

مسئولان زندان زابل پس از انتقال وی از زندان زاهدان در این زندان نیز وی را در یک اتاق تکی به دور از زندانیان دیگر، محروم از تماس و حداقل امکانات زندگی محبوس کردند.

آقای داوودی از روز ۳۱ اردیبهشت ماه ۹۸، مجددا با خواسته انتقال به بند زندانیان سیاسی و اعتراض به شرایط غیرانسانی، به مدت نامشخصی اعتصاب غذا کرد. این اعتصاب غذا به دلیل قرنطینه بودن وی امکان رسانه ای شدن پیدا نکرد. ارژنگ داوودی از قدیمی ترین زندانیان سیاسی ایران است. او به دلیل شکنجه و ضرب و شتم، بخشی از شنوایی و بینایی خود را از دست داده و بر اثر ضربه، دچار شکستگی دو پا و ضایعه مهره کمر گشته است.

به دلیل شرایط قرنطینه و بی خبری مدتهاست که کمتر در رسانه ها به وضعیت او پرداخته و گمنام شده است. ارژنگ داوودی، متولد ١٣٣٢ در شهر آبادان و فارغالتحصیل رشته مهندسی مکانیک و مدیریت صنعتی از دانشگاه تگزاس آمریکا است. آقای داوودی از جمله دانشجویان فعال در کنفدراسیون دانشجویان ایرانی قبل از انقلاب ضدسلطنتی در سال ۱۳۵۷ بود. پس از انقلاب ۵۷ به ایران بازگشت و در وزارت نفت مشغول به کار شد و با دیدن ظلم و دیکتاتوری تصمیم به مبارزه با آن گرفت.

آقای ارژنگ داوودی در آبانماه ١٣٨٢ دستگیر شد و تحت شدیدترین شکنجه ها در سلولهای انفرادی زندان ۳۲۸ سپاه پاسداران، بند دو الف قرار گرفت. سپس توسط قاضی دهنوی در دادگاه انقلاب به ۱۵ سال زندان تعزیری، ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی، انفصال دائم از مدیریت مجتمع آموزشی-فرهنگی پرتو حکمت، ۷۴ ضربه شلاق و تبعید به زندانهای جنوب کشور محکوم شد.

اتهامات اصلی ارژنگ داودی، راه اندازی و تاسیس «جنبش آزادی ایرانیان» و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» است. اتهامات دیگری چون نوشتن «مانیفست ضد نظام جمهوری اسلامی»، توهین به خمینی و خامنه ای و مسئولین نظام، توهین به مقدسات و همکاری با خبرنگار کانادایی «جین کوکان» برای ساخت فیلم مستند «ایران ممنوع» نیز در پرونده او عنوان شده است. در فیلم مستند «ایران ممنوع»، سعید مرتضوی، دادستان پیشین تهران، عامل قتل زهرا کاظمی خبرنگار ایرانی – کانادایی در سال ۸۲ عنوان شد.

آقای ارژنگ داوودی در ۱۶ سال گذشته، به زندانهای مختلفی همچون زندان اوین، بازداشتگاه اهواز، زندان بندرعباس، زندان رجایی شهر، زندان زابل و زندان زاهدان تبعید شد. در سال ۸۶ خانه و خودرو شخصی وی توسط ماموران حکومتی توقیف و به غارت برده شد. او در دوران زندان بارها با پیامهای خود به نقض حقوق بشر در زندانهای دیکتاتوری ولایت فقیه اعتراض کرد.