پستی

پستی

چه داند کودک از اسرار هستی

که بر جانش رسد آلوده دستی

بنام ازدواج از دین و دولت

جوازی دارد هر نامرد و پستی

اگر چشمان و گوش و لب تو بستی مگو با من که بود از درد مستی چو دیدی کودکی جانش شکسته چو خاموشی تو خود جانش شکستی

مگو با من که دینت شد جوازت مگو با من خدایی میپرستی چو آسان آدمیت را گسستی مپندار از ستمکاران تو رستی

اگر بنشسته خاموش در سیاهی ز ترس و خودپرستی کی تو جستی سکوت ما نبود از چیره دستی بپا گردیم برای حق پرستی

در این دوران پستی و سیاهی

مگو کاری نیاید بر ز دستی

ستم گر دیده و بر جا نشستی

بدان همراه نامردان تو هستی

اهلی . بهمن ۱۴۰۰

من درون سینه ام دارم غمی بی انتها

کی توانم از دل گریان خود گردم جدا

بار دیگر میهن من کرده تن رخت عزا

بار دیگر کشته شد یک زن به نام یک خدا

اهلی

https://www.facebook.com/photo/?fbid=10161563264918327&set=a.494707493326