بهار

۱۸ آذر, زادروز ملک الشعرا بهار, خجسته باد

---

بهار

ای شاعر مردمان در ایران

ای شاعر شاعران دوران

ای زاده گلشن از خراسان

بشکفته به نامی از بهاران

از دولت و مردمان چو پرسان

گردیده تو برگزیده آسان

بر درد وطن تو جسته درمان

مشروطیت وطن تو خواهان

جادوی قلم چو شد نمایان

در دست تو گشته شاد و رقصان

چون باور خود نکرده پنهان

گه دولت و دین از آن پریشان

گر هست قلم از وطن پرستان

از عشق وطن شود خروشان

لرزانده چو ریشه های هذیان

بیگانه از آن شود هراسان

شد خانه اگرچه شهر تهران

آسوده غنوده در شمیران

هر گوشه ولی ز خاک ایران

برجاست همیشه از تو دیوان

ا.ه. ل ایرانی -اهلی- آذر ماه ۱۳۹۹

---

محمدتقی بهار , زاده ۱۸ آذر ۱۲۶۵ در شهر مشهد، درگذشته ۱ اردیبهشت ۱۳۳۰، در خانه مسکونی خود در تهران و خاکسپاری ۲ اردیبهشت در آرامگاه ظهیرالدوله در شمیران, ملقب به ملک‌الشعرا و متخلص به «بهار»، شاعر، ادیب، نویسنده، روزنامه‌نگار، تاریخ‌نگار و سیاست‌مدار معاصر ایرانی بود.

مهم‌ترین اثر شناخته شده بهار دیوان اشعار اوست که به اعتباری کارنامهٔ عمر او نیز به‌شمار می‌رود. این دیوان در زمان حیات او به چاپ نرسید.

از نمونه اشعار فراموش نشدنی بهار:

برو کار می کن مگو چیست کار که سرمایهٔ جاوادانی است کار

نگر تا که دهقان دانا چه گفت به فرزندگان چون همی خواست خفت

که «میراث خود را بدارید دوست که گنجی ز پیشینیان اندر اوست

من آن را ندانستم اندر کجاست پژوهیدن و یافتن با شماست ....

----

ای دیو سپید پای در بند! ای گنبد گیتی! ای دماوند!

از سیم به سر یکی کله خود ز آهن به میان یکی کمربند

تا چشم بشر نبیندت روی بنهفته به ابر، چهر دلبند

تا وارهی از دم ستوران وین مردم نحس دیومانند

با شیر سپهر بسته پیمان با اختر سعد کرده پیوند