ریش

ریش آنکه با تیغش زند ریش با عبا بیگانه است آنکه با ریشش زند تیغ پست و نامردانه است سفره ای گر از ستم بر مردمان شاهانه است کودکان را کرده پر پر پست و بیشرمانه است آنکه دلها میکند ریش راهی میخانه است ریشه آن مستی اش از کینه یا پیمانه است آنکه ریش است سینه اش در کلبه ای ویرانه است گرچه مینالد خموش در دیده ها دیوانه است آنکه در خاک ستم آواره و بیخانه است سفره اش ریش است که شاید در پی یارانه است هر کسی ریشش سپید است کی ز یک افسانه است کی نشان از نیکی و زیبایی سامانه است آنکه از زندان و دار مردمان فرزانه است بیگمان دین و مرام و ریشه اش خصمانه است آنکه میخندد به ریش درد , گنهکارانه است ناظر درد است و بیشرم در تماشاخانه است آنکه ریشش دست هر بیگانه دیندارانه است روضه خوان دولت است با نام دین پر چانه است آنکه با تیغش زند ریش با عبا بیگانه است آنکه با ریشش زند تیغ پست و نامردانه است ا.ه.ل.ایرانی ، اهلی، اردیبهشت ۱۳۹۹